Heaps of fun and crazzy days

Dit is het moment waarop ik mij afvraag waar ik moet beginnen met vertellen. Eindelijk heb ik de tijd gevonden om weer wat te schrijven. We hebben zoveel meegemaakt, eigenlijk zou ik over elke dag een boek vol kunnen schrijven. Iedere dag denk ik bij mezelf, kan het nog gekker? En ja hoor die dag erna verbaas ik mij weer. De vorige keer vertelde ik nog dat ik kangoeroes heb geaaid op een kinderboerderij, vanmorgen stond ik samen met Nick wilde kangoeroes te aaien op een veld naast Lake Macquarie met een uitzicht die ik normaal gesproken op mijn computer voorbij zie komen als ik te lang mijn muis niet heb bewogen.  Stel je voor de lucht is helderblauw, de ochtendnevel hangt nog boven de bomen, een oranje gloed van de ochtendzon strijkt neer over het veldje waar in de zon een hele kudde kangoeroes ligt te chillen. Vervolgens als je iets dichterbij komt zie je uit hun buideltjes twee oortjes en een snoetje verschijnen, deze is nog te klein om te spelen met de andere kleine kangoeroes die verderop achter elkaar aanspringen. Jaaa, dat was fijn wakker worden. Na twee weken in Sydney rondgehangen te hebben, zijn we nu samen het echte Australië in gereden.

Na de introductie week van Australian backpackers heb ik nog een week bijgeboekt in het hostel. Zo had ik alle tijd om alles te zien in Sydney wat ik wilde zien. Manly voelt als mijn tweede thuis. Ik weet de busverbindingen, ik heb mijn eigen favoriete supermarkt, ik heb mijn eigen plekje op het strand en ik weet er simpelweg alles te vinden. In Manly heb ik the North Head Walk gedaan, dat is een wandelroute langs te kust en door de bushbush langs the northern beaches. We begonnen de wandelroute met een groep, maar bij elke bushalte haakte wel iemand af. Tot ik uiteindelijk alleen liep en een paar Amerikanen tegen kwam. Dit was heel fijn, want het werd donker en we liepen in de bushbush waar geen eind aan leek te komen. Toen ik de twee Amerikaanse jongens verbaasd met onze enige zaklamp op een bord zag schijnen met "Danger! Venomous wild animals, enter at your own risk" dacht ik overal slangen en spinnen te zien. So far so good, ik heb nog geen slang of enge spin gezien hier. Het bijzondere aan Sydney vind ik de balans tussen een mega stad, met een enorm CBD en de parken en stranden ertussen. Deze wandelroute bracht mij naar stranden tussen rotsen waar helemaal niemand was en naar uitkijkposten over de zee waar ik niets anders hoorde dan de golven van de oceaan die tegen het klif sloegen. Terwijl na een kwartiertje lopen alweer de eerste huizen in zicht waren en ik vanaf een willekeurige bushalte met een uurtje naast het Opera house kon staan. Dit weet ik als geen ander, want ik ben elke dag met de bus naar het centrum gereisd. De dagen voordat Nick kwam, heb ik veel opgetrokken met Lieneke, een Nederlands meisje die ook in het hostel verbleef. Dit was echt zo gezellig, samen hebben we de hele stad doorkruist. Alhoewel ik heel veel mensen ben tegengekomen toen ik alleen door Sydney liep, voelde ik mij soms best alleen, want het hostel was zeker overdag zo goed als uitgestorven. Met Lieneke heb ik een goed gesprek kunnen voeren en super hard gelachen. Dat was echt te gek. De dag dat Nick aankwam is zij vertrokken naar Cairns. Beter kon niet, ik was een uurtje alleen en daarna kon ik Nick verwelkomen.. :):)

Het weer was die dag eindelijk weer goed, dus ik heb Nick gelijk meegenomen met de ferry naar het centrum. Toen hij het Opera house en de Harbour bridge zag verschijnen, kwam het realisatie momentje bij hem ook, zo blij om deze trip met hem te delen.. Ondertussen had ik al een hele dag tour samengesteld met dingen die ik Nick wilde laten zien. In de avond zijn we bij een Italiaan gaan eten aan de kade bij Darling Harbour, na al die goedkope maaltijden was dat echt zo lekker. Na het eten werden we opeens verrast door een super lange mooie vuurwerkshow, tuurlijk! Een beter begin van onze trip konden wij ons niet wensen.. We besloten de avond zonder kamergenoten af te sluiten en hebben last minute goedkoop een hotel geboekt. De kamer leek wel een balzaal en toen ik de volgende ochtend de gordijnen open deed keek ik uit over de hele stad.. We hadden niet veel meer bij ons dan de kleren die wij aan hadden, maar het hotel was van alle gemakken voorzien, dus dat was geen probleem. Goede tip, laat in de avond zetten hotels de lege kamers tegen een spot prijs op internet, wat een geluk!

Die volgende ochtend had ik een verassing voor Nick geregeld, we stonden voor het eerst op een surfboard, tenminste dat was de bedoeling. Eigenlijk spartelden we meer als puppy's om het surfboard heen. We kregen twee uurtjes individueel surfles, dat ging ons moeilijker af dan verwacht haha.. De golven waren intens hoog en door de stroming lag ik al weer op het strand voordat ik mijn surfboard aan kon raken. Nick ging best lekker, die heeft ondanks de barre omstandigheden toch een paar seconden gestaan. Het was de eerste keer in de zee hier, met een wetsuit was het nog steeds steenkoud, maar het was wel mega vet om de kracht van de oceaan hier te voelen. Het valt niet uit te leggen, zo veel kracht. Na twee weken voel ik letterlijk nog het zand in mijn haar. De dagen erna zijn we naar de stad gegaan om voor Nick wat dingetjes te regelen en zijn we als een malle op zoek gegaan naar een auto en camping spullen. We hebben echt een beest van een auto gekocht, van een Australisch gezinnetje. Echt een top auto, hij heeft ons overal gebracht. Nick heeft tot nu toe gereden, het is heerlijk om een beetje op de kaart te kijken en in de lonely planet te bladeren. Toen ik voor het eerst probeerde te rijden voelde het zo apart, alsof ik net met rijlessen begon.

Woensdag 2 september zijn we uiteindelijk begonnen met kamperen. Toen is het avontuur pas echt begonnen.. In de avond kochten we ons uitgooitentje ergens in de middle of nowhere bij iemand via Gumtree (Australische marktplaats). Daar zijn we belandt in een National Park waar we locals tegen kwamen. Die man was echt enthousiast en wilde ons gelijk naar een mooie plek meenemen. We moesten de auto parkeren bij een hek vanaf daar nog 3 kilometer lopen en daar kwamen we uit op een soort van veldje in het bos. Hier gaat om 18:00 uur het ligt uit, dan zie je geen hand meer voor je ogen. We hadden alleen een klein actionlampje en hadden het gevoel helemaal alleen in het bos te zijn, dus dat was best spannend. Toen we ons tentje uitgooide op het veldje, kwamen we erachter dat er tientallen iglo tentjes stonden, dat was echt een vreemd moment. Ergens midden in het bos, waar helemaal niets was. De volgende ochtend werden we om half 6 wakker gezongen door een groep basisschool kids. Toen ik de auto probeerde te vinden om een stukje wc papier te pakken was ik drie keer verdwaald en kwam ik weer bij de tent uit. Wat is kamperen toch gezellig haha..

De keren daarna hebben we een kampeerplek gezocht die wat dichter bij de auto was. De enthousiaste man had nog een plek aangewezen om de volgende dag naartoe te gaan. Dat maakte al zijn beloftes goed. We dronken koffie tussen de bergen, op een vlot in een rivier. Toen we in de verte op roeiboten een groep kids in schooluniform met grote backpacks aan zagen varen zijn we weer verder gegaan. We zijn beland bij Patonga, iets ten noorden van Sydney. We kwamen daar in het donker aan, dus zagen weer helemaal niets. Toen we de volgende ochtend wakker werden aan de rand van de Hawkesbury river en aan de achterkant van onze tent konden ontbijten op het strand van Pearl beach, waren we super blij om te kamperen. Daarna zijn we via de kustwegen doorgereden. Er was maar 1 goedkope camping in de buurt en die lag iets in het binnenland, dus toen zijn we aangekomen in Morisset. Daar hebben we een happie gegeten bij de plaatselijke bar/hok/bejaardentehuis voor bijna niets en kwamen we een typisch Australisch stelletje tegen. De man die kwam bij ons staan en was super geïnteresseerd in onze reis. Hij vroeg of wij meegingen naar de karaoke bar, want hij wilde graag een biertje voor ons halen. Daar konden we natuurlijk geen nee opzeggen. Het bleek in hetzelfde gezellige gebouw te zijn. Het stenen hok had een vies rozig tapijt, met aan de rechterkant ongeveer 50 gok automaten, waarvan 5 in gebruik door wat oudere mannen met een buikje, boven aan de muren hingen televisies met allemaal verschillende sporten (rugby, cricket, paardensport, etc), midden in de zaal stonden hier en daar wat tafels met ongeveer 100 stoelen, waar zo een 30 mensen op zaten en achterin de zaal was een podium met op de muur een beamer met songtekst die een man met volle overtuiging super vals stond mee te schreeuwen. Toen ik even naar de wc ging en een meisje van mijn leeftijd tegenkwam, vertelde zij mij dat dit haar avondje uit was. Hilarisch.

Die aussies uit dat dorp weten misschien niet wat gezelligheid is, maar ze zoeken het wel echt op. Iedereen is hier zo sociaal. De man van de biertjes wilde ons heel graag de wilde kangoeroes laten zien, dus om 8 uur hebben we de wekker gezet om de man de meeten. Dit hadden we niet hoeven doen, om 6 uur hoorde we onze mede campinggasten al spullen laden en lossen. Toen we steeds meer campinggasten hoorden is Nick een kijkje gaan nemen. Hij trok zo een raar gezicht dat ik ook ging kijken, we bleken midden op de markt te staan. Overal stonden al marktkramen, de camping lag er 100 meter verder achter. We vonden het die avond al zo rustig op de camping. Daarna reden we achter de man aan naar het veld waar opeens de kangoeroes rondsprongen. Rond de middag zijn we heel blij verder gereden langs Lake Macquarie, met een paar super vette uitkijkpunten. We brachten het tot de andere kant van het meer, want daar reed Nick onze achteruit uit de auto. Direct kwam er een ouder stelletje naar ons toegelopen om te helpen. Ze deden echt zo hun best, brachten ons naar de bouwmarkt voor tape, naar hun zoon voor een stuk plastic en ze belde haar zus die een garage bedrijf heeft om het zo snel mogelijk te laten repareren voor weinig geld. Toen de man had geholpen met het dicht tapen van het raam en de afspraak was gemaakt voor maandag ochtend brachten ze ons ook nog naar de dichtstbijzijnde camping met allemaal tips en kaarten. We mochten geen bloemetje voor hun halen, want dat geld konden we veel beter zelf gebruiken. Echt eerlijk, Australië verandert mij in zo veel positieve zin, de mensen zijn hier zo behulpzaam, sociaal en goed voor elkaar, dat je gaat nadenken over wat jezelf allemaal kan veranderen om iets te doen voor iemand anders. Ik hou er van dat het normaal is om op te staan in de bus voor iemand die ouder is, dat je je shit in de prullenbak gooit en de publieke bbq en wc schoon achterlaat.

De mensen hadden ons ook verteld dat we echt niet verder konden rijden, want New Castle was de enige stad voor lange tijd. Dit was niet een vervelende plek om te blijven hangen. Caves beach was erg mooi en het grootste zout water meer van Australië bracht ook mooie plekken. De dag erna zijn we naar het centrum van New Castle gereden, daar zijn we naar de bekende stranden geweest. We besloten te eten en koken op een berg met uitzicht op heel New Castle en deden de gloed nieuwe Memorial walk heen in het licht met zonsondergang en terug in het donker met lichtjes. De walk heeft uitzicht op de hele stad en is echt zo mooi gemaakt.

De dag daarna hebben we de auto naar de garage gebracht, terwijl de auto werd gerepareerd besloten we te gaan liften naar een mooie plek. Dat  werkte heen echt super snel, na 2 min te staan, stopte er al een mevrouw die wel een mooie plek wist. Daar hebben we op een grasveldje met uitzicht op het Lake 2 uurtjes rondgehangen en toen probeerde we terug te liften. Dat was iets lastiger, mensen reden ons duimpje snel voorbij. Uiteindelijk na een halfuurtje stopte er een man die zette ons voor de deur af en gaf nog een paar surf tips. Best leuk om een keertje gedaan te hebben, Australië is er echt het land voor. Daarna reden we weer super blij met ons nieuwe ruit verder langs de kust. De hele dag stond de muziek lekker hard aan, met voetjes op het dashboard, door de nationale parken met hier en daar, als de bomen even opentrokken, heel mooi uitzicht.  We gingen richting Port Stephens, Nelson Bay en Anna Bay, waar echt weer super mooie gouden stranden waren met een helder blauwe zee. In de verte bij Nelson Bay zag je de eilanden van Port Stephens, mooi! Het absolute hoogtepunt van deze dag was het rijden op het strand. Dit was geen verhard stenen strand, maar gewoon een echt zand strand. Trotse eigenaren van onze 4x4 reden we als een trein, helemaal tot we geen teken van leven meer zagen in de zandduinen. Wat een beleving. Op de terugweg had de motor het wat zwaarder, maar alles verliep zonder zorgen. Echt blij met deze auto. Na deze dag zijn we iets omhoog gereden tot we na even zoeken een campingspot vonden in een ander National Park. Toen we aan kwamen rijden hingen overal bordjes dat je de bomen moest controleren op gevaarlijke dieren. Wij besloten maar midden op een veld te gaan staan en zijn veilig in het tentje gekropen.

Toen we wakker werden zijn we weer verder gereden om een ander strand te bezoeken. Wij reden weer super trots het strand op, maar kwamen na de eerste bocht al vast te zitten. Er was geen beweging in te krijgen. Na een tijdje proberen met takjes, besloten we naar de andere kant van het strand te lopen waar een visser met zijn auto stond. We vroegen hem te helpen. Dit deed hij direct, hij reed mee en kwam erachter hoe onervaren wij waren. De banden zaten niet vast, maar de hele onderkant zat vast. Wij hebben met handen en voeten lopen graven als een malle om die onderkant weer los te krijgen, de wondjes trekken nu nog steeds terwijl ik aan het typen ben.. Uiteindelijk kwamen we nog niet los. Maar daar was opeens onze redder in nood, in een gloednieuwe 4x4, met twee grote honden in de achterbak stapte Eli uit. Hij trok zijn toverkist open en haalde er allemaal 4x4 beach gear uit, waarmee hij ons er binnen no time uit trok. Hij legde ons uit hoe we nou eigenlijk onze auto moesten gebruiken op het strand, dat de banden heel zacht moesten zijn en dat we nooit de remmen moesten gebruiken. Dat was de reden waardoor we vast kwamen te zitten. Hij wilde wel samen over het strand rijden, zodat als er iets zou gebeuren hij ons eruit kon trekken. We waren eigenlijk helemaal klaar met het strand, maar het zou een goede ervaring zijn en Eli leek wel een toffe gast, dus toen zijn we meegegaan. Alles ging top, alleen het zand was totaal anders dan op het andere strand. We hebben een bakkie gedaan en wilden aan het eind van de middag weer terug toen de vloed opkwam. Alleen toen kwamen wij vast te zitten in het super zachte zand. Geen paniek, Eli kwam er gelijk aan om ons er weer uit te trekken. Alleen onderweg, kwam hij ook muur vast te zitten. We waren niet ver van de waterlijn af en de golven kwamen steeds dichterbij. Eli streste hem de pan uit met zijn nieuwe auto, we hadden maar 2 uur de tijd of onze auto's zouden letterlijk verdrinken. Wat een nachtmerrie. Toch kreeg hij een goed idee. We moesten een band diep begraven op het strand en dan kon hij zichzelf er met zijn kabel aan uittrekken. Nick begon direct met graven, de eerste kuil was te ver weg, de tweede kuil was te dichtbij, de derde kuil was perfect. We deden de band in de kuil, maar in plaats van de auto werd natuurlijk de band er uit getrokken. Nick ging een nog diepere kuil graven, ik ging de auto uitgraven. De eerste golf kwam letterlijk al onder de auto door toen Eli de motor startte en de tweede poging waagde. Gek genoeg lukte het.. Hij was gered en zette zijn auto veilig op de duinrand neer, toen moesten wij nog.. Zijn kabel redde ons ook maar net op tijd, wij stonden nog dichter bij de waterlijn. We reden heel hard terug, want het strand werd dunner en dunner en we moesten terug. Halverwege werd het strand zo dun dat we door de zee reden en precies in een golf vast kwamen te zitten. Mijn hart sloeg over, gelukkig startte de motor weer en kregen we grip. Toen het ons uiteindelijk lukte om over de berg van de duinen te komen viel er zoveel van ons af, wat een dag.

Wij besefte ons als geen ander hoe veel risico we die dag ervoor hadden genomen. Helemaal alleen, onervaren, met veel te harde banden op een onbekend strand rijden naar een plek waar je tot in de verste verte niemand ziet terwijl de vloed al opkwam! We gebruikten toen zelfs de remmen, we hebben zo ontiegelijk veel geluk gehad. Op het strand rijden kan je in ieder geval niet zomaar. Buiten dat wij die dag super veel hebben geleerd over 4 wheel driving heeft die dag ons nog een paar gezellige dagen gebracht, want Eli vroeg ons om een paar dagen bij hem te blijven tukken. Heerlijk, weer een huis, met een warme douche en een hond. We hebben die avond een niet normaal grote steak voor hem en ons gehaald en meer wilde hij echt absoluut niet. Eenmaal thuis pakte hij zijn fles Blue label Whiskey uit de kast (ongeveer 300 AUD) die hij had bewaard voor een speciale gelegenheid. Hij heeft wel 100 keer gezegd: ''wat een dag'', ''we hebben zoveel geluk gehad'', ''ik heb nog nooit zo een gekke dag gehad'', ''ik ben zo blij dat ik mijn kabel heb gekocht''… Die avond kwam een vriend van hem langs en die vroeg ons om te gaan wilde konijnen jagen de volgende avond, ik moest even slikken, maar vind het naïef om niet te doen. Deze beesten hebben in ieder geval een goed leven gehad en ik moet het eerst meemaken voordat ik iets kan zeggen. We besloten nog een nachtje te blijven.

Toen Eli op zijn werk was hebben we eindelijk wat kunnen wassen en gelijk de auto gewassen, dat is nu helemaal ons pareltje. Toen hij thuiskwam wilde hij ons heel graag een off-road weg laten zien. We kropen in zijn auto, ik achterin op een plankje met de hond. Het bleek een berg te zijn met enorme rotsen waar we overheen moesten. OMG, Eli was gisteren niet genoeg? De weg bracht ons naar afgesloten wegen en bovenop een berg bij een zendermast met uitzicht op de hele stad en omgeving, echt wel heel tof. De helling was zo ontiegelijk stijl, dat de auto bijna verticaal stond en af en toe was er een band van de grond af door de rotsen, eerlijk ik was wel bang. Nick gelukkig niet, die heeft alles gefilmd met zijn GoPro. De weg duurde wat langer dan verwacht dus we konden 'jammer genoeg' niet meer konijnen jagen, aah wat was ik blij toen ik weer veilig in mijn bedje lag naast Nick. Na de heftige dagen die Eli ons gebracht had waren we wel echt toe aan wat rust, we zijn weer rustig verder gaan rijden langs de kust.

We zijn vandaag onder andere naar the Seal Rocks geweest, waar we een hele steile wandeling hebben gedaan naar een vuurtoren met echt grandioos uitzicht. Verder veel door National parks gereden en vanavond aangekomen op een campside in het national Park Crowdy Bay, dat is een soort grasveld midden in de bushbush waar een brievenbus staat om dollars in te gooien. Het heeft vaak niet veel meer dan een wc, maar deze heeft ook een koude douche, dat is wel echt fijn. We hebben de pasta opgegeten die nog over was en daarna heb ik dit blog eindelijk afgeschreven, na een week, yes! Het is lang ik kan er niets anders van maken..

Morgen gaan we weer verder rijden langs Port Macquarie verder naar het noorden. We verwachten over ongeveer een week tot 10 dagen in Brisbane aan te komen, maar doen alles op ons gemakje en zien wel hoe het loopt.. Wie weet wie weet, elke dag is hier één grote verassing. Weet wel dat we bijna nergens goed bereik hebben, geen stroom, eigenlijk nooit wifi en ook niet te veel willen uitgeven voor een abbenement, dus we reageren heel laat en soms als we reageren valt halverwege in het gesprek de telefoon uit..  No worries, alles gaat goed met ons, anders horen jullie het!

Heel veel liefs en groetjes uit Australië!

Xoxo Nick en Vera